Pierwsze analizy debiutu ukazały się w roku 1580, a ich autorem był Giulio Polerio. Pod koniec XIX wieku obronę dwóch skoczków stosował Michaił Czigorin, zaś w późniejszych latach m.in. Paul Keres, Michaił Tal i Borys Spasski.

Z uwagi na otwarty charakter i niekiedy ostrą grę, polecany jest szachistom, którzy przestudiowali różne warianty (w otwartych debiutach łatwiej zostać czymś zaskoczonym). Obrona dwóch skoczków powstała w odpowiedzi na poszukiwania ze strony czarnych alternatywy do partii włoskiej (1.e4 e5 2.Sf3 Sc6 3.Gc4 Gc5). Różnicę między partią włoską, a obroną dwóch skoczków stanowi trzeci ruch czarnych.